but i'm a cheerleader

Bir zamanlar değer vermiş olduğum insanların "ortamcı" haline gelmesi kadar içimi acıtan çok az şey var. Bir şekilde uzaklaştığım eski yakın arkadaş ya da sevgililerin benden sonra ortam çocuğu haline gelmesi gerçekten bende hoş olmayan bir tat bırakıyor. Ben o insanların masumluklarını, samimiyetlerini, saflıklarını, kirletilmemişliklerini, dürüst ve açık oluşlarını sevmiş oluyorum çünkü; ve popülarite arayışı bunları yok ediyor. Kendilerinin ve çevrelerinin dış görünüşüne aşık, "partiledikçe" içi boşalan, onları eşsiz yapan parçalarını kaybetmiş insanlara dönüşüyorlar. En güzel yanlarını kaybettikleri için, ve bir daha asla sevmiş olduğum hallerine geri dönmeyecekleri için üzülüyorum (asla demeyeyim de, insanın bu ortam çocuğu zihniyetinden kurtulup aklının başına gelmesi 3-4 yılı buluyor).

Kendi ortam çocuğu günlerimden kalma bir film olan But I'm a Cheerleader yarın BFI'da gösterilecek. And I have a date :)

taylor the latte boy

Uzun süredir blogumu okuyanlar varsa Starbucks'a bok atan insanlardan ne kadar nefret ettiğimi bilirler. Sözlük'te Starbucks başlığına bakıyordum, Starbucks'ı öven entry'ler hep kötülenmiş, Starbucks çok pahalı olduğu için eleştirilmiş ve gidenler "elitist, burjuva" vs. olmakla suçlanmışlar. Bunu gerçekten aklım almıyor. Türkiye'de Starbucks'ın fiyatları ne alemde bilmiyorum, uzun zamandır gitmedim, ama her gün (hatta bazen günde 2 kez) Starbucks'a gittiğim dönemden hatırladığıma göre Starbucks fiyatları herhangi bir cafede sikko bir üçü bir arada Nescafe'ye vereceğiniz fiyattan fazla değil.

İngiltere'de Starbucks en ucuza kahve içebileceğiniz yerlerden biri, fiyatlar Londra merkezinde herhangi bir cafede bir kahveye vereceğinizin yarısı. Üstelik Starbucks kartı aldığınızda (kartı ücretsiz alabiliyorsunuz) £1 karşılığında filtre kahve içebiliyor, içeceğinize beleş olarak şurup kattırabiliyor, bedava internete girebiliyor ve buna benzer bir sürü promosyondan yararlanabiliyorsunuz. Türkiye'de fiyatlar £1'un karşılığından daha yüksek kalıyor, evet, ama yine de öyle "ahh pis kapitalistler" diye inlenecek kadar değil. Ha öyle olsa ne olur, bunu da anlamıyorum. Kime ne kimin kahveye ne kadar para verdiğinden. Kedi ciğer diyorum inanmıyorsunuz, ama gerçekten öyle bir durum bu anti-Starbucks muhabbeti.

Gerçekten anti-McDonalds, anti-Starbucks, anti-Harvey Nichols, anti-bilmemne olan insanlar çok sinirime dokunuyor.

BTW, Starbucks'la ilgili yazılarımı aratınca karşıma bu çıktı, 1.5 yıl önce yazmışım. Zamanla her şey ne kadar değişiyor, nasıl eskiden çok sevmekten kalbimin sıkıştığı insanlar artık içimde hiç bir duygu uyandırmayan yabancılar haline geldiler, ne kadar hüzünlü.

in december drinking horchata

Bugün Brighton'da Vampire Weekend konserine gidiyor olmam gerekiyordu. Fena hasta olduğumdan ve bu havada Brighton'a gitmeye üşendiğimden gitmemeye karar vermiştim. Zaten kar ve raylarda buzlanma nedeniyle Brighton'a giden trenlerin çoğu ya iptal edilmiş ya da saatlerce gecikmeliymiş. Akşam 9'dan sonra tren olmayacakmış. Gitsem de dönemeyecek ve bu karda kışta sokakta kalacaktım kısacası.

Londra'da kar yağışı durdu. Ama bu gece yeniden başlaması ve Cumartesi fena yağması bekleniyormuş. Bu meteoroloji insanları tam gününü tutturamıyorlar (geçen Cumartesi yağacak demişlerdi, dün başladı) ama 2-3 gün şaşsa da tahminleri doğru çıkıyor.

Cuma'ya kadar evden çıkmayıp o zamana iyileşmeyi planlıyorum.

2 saat sonra gelen edit: Kar mı yağmur mu olduğunu anlayamadığım bir şey yağıyor. Hava -3 derece olduğuna göre kar olmalı. Yarın da karlı olacakmış BBC'ye göre. Pfh.

stop me, oh stop me

Bugün hayatımın en uzun günlerinden birini geçirdim. Son 2 gecedir hayatımda ilk kez öksürmekten uyuyamıyorum resmen (abartmıyorum). Öyle böyle değil yani, gerçekten 5 saniyede bir öksürür haldeyim. Geceleri daha da kötü oluyor, saatlerce yatakta dönerek geçiriyorum bütün geceyi. Dolayısıyla haftalardır öğlen 1 gibi uyanan bir insan olarak 3-4 saat uykuyla sabah 7'de uyanmak ağzıma sıçtı.

Yine bir öksürük kriziyle saati 8'e kurduğum halde 7'de uyandıktan sonra "Madem uyandım, bari kalkayım, geri uyursam bir daha uyanamam" diye düşünerek kalktım. Otobüste ve derste öksürüp durmamak için grip ilacı almak istiyordum, ama ilacı almak için tok olmam gerekiyordu; o yüzden Starbucks'a uğrayıp bir adet Gingerbread Latte eşliğinde hem karnımı doldurup hem de ekstra 1 saatimi geçirmeye karar verdim. Tam o sırada ev arkadaşım yanıma geldi ve heyecanla hemen camdan dışarı bakmamı söyledi. Bir baktım, gece kar yağmış, yerler bembeyaz. Ben yarım saat sonra hazırlanıp evden çıktığımda dışarısı bildiğiniz kar fırtınası modundaydı. Sabah 8'e doğru lapa lapa kocaman tanelerle yağmaya başlayan kar şu anda hala aynı hızla devam ediyor.

Neyse, okula geldim, dersime girip çıktım, 3 saatlik boşluğum vardı ve sunum hazırlamam gerekiyordu o sırada, sunuma başlamadan önce öğrenci birliği binasında bir şeyler yemeye karar verdim. Herkes öğrenci birliğindeki cafenin yemeklerinin süper olduğunu söyleyip duruyordu. Menüye bakmamla "Of vejetaryen burası" demem bir oldu, ama artık çok geç olduğundan bir adet peynirli omlet ısmarlamak zorunda kaldım. Cafenin aşırı gürültülü ortamına sinir olduğumdan mı (bağıra bağıra gülen, konuşan arkadaş gruplarını tekmeleyerek camdan dışarı uçurasım geliyor), yoksa bugünkü genel aksiliğimden mi bilmiyorum; aşırı iştahlı biri olmama rağmen omletin yarısını yemeden kalktım.

3 saat sonra seminerime girdim, sunumumu yaptım, Gaydar'da tanıştığım ve benimle aynı okulda okuduğunu öğrendiğim kızla buluşmaya gittim. Onu beklerken hafiften titremeye başladığımı ve birisi saçlarımı çekiyor gibi hissetmeye başladığımı fark ettim: hipoglisemi belirtileri. Geçsin diye bir kahve alıp içine hiç istemediğim halde bir sürü tatlandırıcı koydum. Beklediğimden *çok* daha güzel olan kıza kötü hissettiğimi çaktırmamaya çalışarak bir saat geçirdikten sonra o eve gitti, ben de arkadaşlarımla buluşmak üzere Piccadilly Circus'a doğru yola çıktım. Buz gibi havada kar altında 20 dakika bekledim ve sonunda otobüs geldi, tıkış tıkış bir 40 dakikadan sonra yolun yarısında bugün Londra'da yapılan öğrenci eyleminde çıkan olaylar yüzünden polisin gideceğim yeri trafiğe kapadığını ve otobüsün oraya gitmeyeceğini öğrendim, inmek zorunda kaldım. Yine kar altında hayatımda hiç gitmediğim bir yerdeki durağın tekinde buldum kendimi. Yine otobüs bekledim, fena trafik vardı, 20 dakikalık yol olan Oxford Street'e 40 dakikada falan geldi otobüs. İnip o fırtınada 15-20 dakika yürüdüm, sonunda gitmem gereken mekana ulaştım. Oturup bir bira ısmarladım, birden çok fenalaştığımı hissettim. Terleme, titreme, çarpıntı, huzursuzluk, baş dönmesi, mide bulantısı, bayılacak gibi hissetme vs. ne kadar hipoglisemi belirtisi varsa hepsi bir anda tüm gücüyle üstüme yüklendi. O sırada arkadaşlarım geldi, yanlarına gittim, tadından tiksine tiksine (hipoglisemik olunca her şeyin tadı tiksinç geliyor) bir cheesecake yedim şekerim yükselsin diye. Bir boka yaramadı. 1 saat durabildim en fazla, insanlar "Neyin var, kafan burada değil sanki" diye sorup duruyorlardı, konuşmadan önüme bakarak oturup duruyordum çünkü (hipoglisemik olunca kolay sinirlenebilen, suskun ve huzursuz bir insan haline geliyorum). 8 gibi kalkıp eve gelmeye karar verdim, oradan metroya nasıl yürüdüm, eve gelmeyi nasıl başardım bilmiyorum, ama nolur bayılmadan yatağıma ulaşayım diye düşündüğümü hatırlıyorum yol boyunca. Eve geldim, bir şeyler yedim (sabahtan beri yediğim ilk tam öğün), 4 saat geçti ancak kendime geldim şimdi.

Bu hipoglisemi muhabbeti 17-18 yaşlarındayken çok sık olurdu, hatta bir keresinde Kordon'da fenalaşıp yakındaki bir mekanın tuvaletine yüzümü yıkamaya gittiğim ve birden bayılıp o sırada kafamı lavaboya çarpıp kanattığım olmuştu. Ondan sonra hiç o kadar bayılma seviyesine gelen ciddi bir atak yaşamadım, hatta ufak çaplı bir şey de yaşamamıştım son 2 yıldır falan. Bugün kötü oluşumun nedeni çok büyük ihtimalle bütün gün bir şey yememiş olmamdı, ama bunun olduğu günlerin hepsinde Starbucks'a gidip çok çok şekerli bir şey içmiş olduğumu da fark ettim şu anda (normalde şekersiz Americano içerim). Onun etkisi var mıdır bilmiyorum, ama olsa anında olurdu herhalde, saatler sonra değil.

Note to self: Bir daha aç aç gezme bütün gün.

the unbearable lightness of being poly

Son 24 saat içinde 2 ayrı insanın Facebook duvarıma çok eşlilikle ilgili bir şeyler yazmasından sonra konuyla ilgili söylemek istediğim çok şey olduğunu fark ettim.

Çok eşlilik denince genelde insanların aklına birden fazla insanla evlenmek anlamına gelen polygamy kavramı geliyor. Benim çok eşlilik derken kastettiğim şey ise birden fazla insanla romantik bir ilişki yaşıyor olmak/"çıkıyor olmak" anlamına gelen polyamory.

about.com'da ikisinin arasındaki fark şöyle anlatılmış:

Polygamy is the term for having multiple spouses and is practiced in cultures worldwide. Polygamist groups getting the most press are heterosexual, religious-based, patriarchal, perceived and represented as cultish, and sometimes involve teen girls who are married to an older man who has more than one wife. Generally these women are not free to have sexual relationships with others. However, those represented in the news are not the only kinds of polygamists, and many polygamists disapprove of marrying young girls to older men. It is common for people living in polygamist relationships do so in secret because of fears relating to being involved in a practice that is seen as deviant.

Polyamory is usually not related to a religion and is unrelated to marriage, although some polyamorous people are married or have participated in commitment ceremonies with their partners. Polyamory means having multiple loving relationships, usually, but not always sexual. People in polyamorous relationships stress the importance of open communication and equal relationships between partners whether male or female.

Polygamy terimini ataerkil ve dini anlamlar taşıdığı için, ve evlilik karşıtı olduğum için sevmiyorum. Bu yüzden çok eşlilik dediğimde (hatta bundan sonra poly diye kısaltacağım) bahsettiğim şey polyamory.

Poly olmak bir sürü şey anlamına gelebilir: Birincil bir partner sahibi olup açıkça başkalarıyla cinsel ya da romantik anlamda birlikte olmak (open relationship diye tabir edilen şey), öncelikli bir partner sahibi olmayıp birden fazla insanla görüşüyor olmak, ya da bütün partnerlerin birlikte yaşadığı bir evin mensubu olmak vs.

Benim için poly olmak primary bir partner sahibi olmayıp birden fazla insanla "çıkıyor" olmak anlamına geliyor. Evet, bazılarına diğerlerinden daha çok ilgi duyuyorum, ama hiç biri benim "sevgilim" değil. Ve bu kesinlikle cinsellik üzerine kurulu bir şey değil. Her biriyle farklı deneyimler yaşıyorum. Biriyle genelde sinemaya gidip sonra bir şeyler yemek için buluşuyorsam biriyle oturup saatlerce dedikodu yapıyorum. Herkes karşısındakinin hayatında başkaları da olduğunu biliyor, ama kimse birbirini kıskanmıyor. Birlikte geçirilen zamanda herkesin ilgisi tamamen karşısındaki insanda oluyor çünkü.

Bu şekilde çok mutluyum. Eski, tek eşli ilişkilerime baktığımda ne kadar kısıtlanmış olduğumu görüyorum. Kısıtlanmış derken "Gözüm başkasına meşru olarak kayamıyordu"dan bahsetmiyorum, ama tek bir insanın bütün ihtiyaçlarımı karşılamasını beklemek çok mantıksızmış gerçekten. Mesela eskiden hep sevgilim benimle bazı şeyleri yapmak istemiyor diye üzülürdüm, bu ilişkimizi de etkiliyordu çünkü benim için önemli olan bazı şeyler onun umrunda olmadığından aramızdaki "paylaşım" tatmin edici olmuyordu. Poly olunduğunda bu problem ortadan kalkıyor.

Beni hem fiziksel, hem duygusal, hem ruhsal, hem de zihinsel açıdan tamamen tatmin edebilen biri olsaydı tek eşli olabilirdim; ama tek bir insandan tüm bunları beklemek bana gerçekçi gelmiyor.

random london pics

Soho (A'nın neresi olduğunu bulmayı sizlere bırakıyorum)



Dalston Kingsland overground istastonu



Odamın manzarası (saat 16.10 ve hava kararıyor)



Kebab shop menüsü



GBk'in gurme hamburgerlerinden biri



Oyster (Kentkart, Akbil vs'nin Londra versiyonu) yükleme makinesi



Bu akşamlık da bu kadar.

we're slaves to the dj and out of control

Fena halde hastayım. Boğazım çok ağrıyor, burnum akıyor, sesim kısık ve öksürüp duruyorum. Dün bu kadar kötü değildim. O hasta halimle kar yağacağı uyarıları yapılırken bütün gece dışarıda buzlu viskileri ve sigaraları içip durmamın bugün ölü gibi uyanmam üzerinde etkisi olabilir.

Aslında o kadar çılgın bir gece geçirmeyi planlamamıştım. Her zamanki içme mekanım -siz D'nin çalıştığı mekan olarak biliyorsunuz- FirstOut'ta Gingerbeer'in (gay ve bi kadınlar için bir forum) bir buluşması vardı. Geleceğim deyip gelmeyenlere uyuz olunduğundan hiç çıkasım olmadığı halde gittim, 1-2 içki içer 20.30 gibi eve dönerim diye düşünüyordum.

FirstOut'ta Cuma geceleri fena kalabalık olduğu için insanlar genelde masaları tanımadıkları insanlarla paylaşmak ve onlarla tanışmak zorunda kalıyorlar, dün gece de aynen öyleydi. Masamızın diğer ucuna oturan ve sonradan Gingerbeer üyesi olduğunu öğrendiğimiz kadının yanına 5 dakikada bir yeni birileri geliyordu. 2 kişi oturduğumuz masa birkaç saat sonra 15 kişilik bir hale gelmişti kısacası. Herkes birbiriyle tanışıp kaynaştıktan ve alkol su gibi aktıktan sonra FirstOut'un kapanma saati geldi (İngiltere'de publar 11'de kapanmak zorunda). Çıkışta herkes ayda bir Soho'da bir mekanda gay ve bi kadınlar için yapılan Code diye bir partiye gidiyordu. Tam sarhoşluğumun doruk noktasında eve gitmek istemediğimden son derece karakter dışı bir şey yaparak ısrarlar sonucu ben de gitmeye karar verdim (normalde uzun zamandır club ortamlarında bulunmuyor ve 11-12'den sonra dışarıda pek olmuyorum).

Mekana girdiğimizde gördüğüm ilk insan akşamın erken saatlerinde FirstOut'ta yan masamda oturan kız oldu. Onu son birkaç aydır FirstOut'ta ve çeşitli Gingerbeer etkinliklerinde görüyor ve beğeniyordum. Neyse, kapıda ayaküstü "Aa ben seni daha önce gördüm" muhabbeti yaptıktan sonra o kendi arkadaşlarının yanına gitti. İçerisi yürünmeyecek derecede kalabalıktı ve ne tarafa bakılırsa bakılsın öpüşen çiftlerden başka bir şey görülmüyordu. Bu sırada yanımdaki 45 (ya da daha fazla) yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim kadın beni öpmek istediğini söyleyip bu isteğini gerçekleştirmeye koyuldu. Ben neye uğradığımı şaşırmış bir halde onu nasıl başımdan atacağımı düşünüyordum ki, kadın tuvalete gitmek üzere ortadan kayboldu. O sırada yanıma hoşlandığım kız geldi. O da sarhoştu sanırım, çünkü konuşurken bir eli elimi tutarken diğer eli sürekli kalçamdaydı. Kendisine önceki uzaktan bakışlarımda taş çatlasa benden 1-2 yaş büyük olduğunu düşünmüştüm, ama neredeyse 35 yaşında olduğunu söyledi. İnanamadım. Daha sonra bana içki almaya gitmek isteyip istemediğimi sordu. Diğer kadının gelmesinden korktuğumdan hemen kabul ettim. Kalabalığın arasında bara doğru gitmeye çalışırken birden beni kenara çekip öpmeye başladı. Bütün geceyi öyle geçirdik. Daha sonra dışarı sigara içmeye çıktığımızda (yani ona doğru düzgün bir ışık altında bakabilme fırsatım olduğunda) gerçekten de sandığımdan büyük olduğunu ve yüzünün çillerle kaplı olduğunu fark ettim. Çillere çok fena zaafım var. Ona onu tekrar görmek istediğimi söyledim, ama ayık kafayla bir daha görüşmek isteyeceğini sanmıyorum.

Normalde hayatımda böyle şeyler olmuyor.

Bu polyamory olayına fena sarmış durumdayım. Salı biriyle, Perşembe başka biriyle, Cumartesi daha başka biriyle randevum var. Tek eşlilikle insanlar niye kendilerini kısıtlıyorlar bilmiyorum.

stay in school, cause it's the best

Bugün sözlük sayesinde "Üniversiteli kızın barda ne işi var" başlıklı bir habere geldim. Haber diyor ki:

Kredi ve Yurtlar Kurumu Genel Müdürü Hasan Albayrak devlet yurtlarına saat 21.00 olan giriş saati uygulamasını savunarak çok konuşulacak bir değerlendirme yaptı.

O yaşta kız çocuğunun başı boş sokakta dolaşmasını doğru bulmadığını söyleyen Albayrak, “O saatte çarşı pazar da açık değil, bara da gitmesin. Hem kız çocuğunun barda ne işi var” diye sordu.

Albayrak özellikle büyük şehirlerde tartışma konusu olan kız öğrenciler için giriş saatinin 21.00 olmasına yönelik eleştirilerin hatırlatılması üzerine şunları söyledi:

”O saatte neresi açık. Çarşı Pazar kapalı. Bara da gitmesin. İçki sigara zararlı zaten. Yurtlarda kalan öğrencilerimizin yüzde 96-97’si dersleriyle ilgileniyor. Tiyatroya sinemaya gitmelerine veya bir kursa katılmalarına engel yok. Gittiklerinde bunu gösteren belgeleri ibraz ettikleri taktirde hiçbir sorun yaşanmıyor. Hem 17 yaşında kız çocuğunun o saatte dışarıda kalması doğru mu? Ben o saatte kız çocuğunun başı boş sokakta dolaşmasını doğru bulmuyorum. Tiyatroya sinemaya gitsin, bar başka bir şeydir. Hem erken saatte yurda girince ders çalışmaya başlıyorlar. Biz de bu giriş saati uygulaması ile onları ders çalışmaya yönlendirmiş oluyoruz."

Ne diyeceğimi bilemedim cidden bir an.

Devlet yurtlarına giriş saatinin kızlar için 21.00 olduğunu bilmiyordum, yazık vallahi. Erkekler için giriş saati falan yok tabii. Erkek adam istediğini yapar çünkü.

Türkiye'deki yurt deneyimim Yeditepe Üniversitesi'nin yurtlarında geçirdiğim 3 aydan ibaret. Kaldığım sırada yurda giriş saati haftaiçi 24.00, haftasonu 01.00 idi (haftaiçi 23.00, haftasonu 00.00 idi ve itirazlar yüzünden sonradan birer saat uzatılmıştı yanlış hatırlamıyorsam). Yine de isteyen önceden haber verip geç gelebiliyor ya da hiç gelmeyebiliyordu ("Bilmemne konserine gideceğim" uydurmasıyla gece 3'te döndüğümü ya da var olmayan teyzemde kalacağımı iddia ederek başkalarının evinde kaldığımı hatırlıyorum çok kez). O sırada 17 yaşımı dolduralı birkaç ay olmuştu, İzmir'deki ailemle yaşarken hiç "Şu saatte evde ol" muhabbeti yapılmazdı, istediğim saatte istediğim şekilde (sarhoş vs) girip çıkardım eve, ve hiç bir laf edilmezdi. O yüzden bu geceyarısında yurda dönme, girişte sarhoş görünmemeye çalışma ve özellikle yurda alkol sokmama muhabbeti çok canımı sıkıyordu; bu duruma en fazla 3 ay katlanabildim ve eve çıktım zaten.

Bu giriş saatinin 21.00 olmasını aklım almıyor bile yani.

Genel müdür bir insanın açık açık bu kadar prehistorik zihniyette bir açıklama yapmasını hiç aklım almıyor hatta.

Kendisine laflar hazırladım:

- "9'dan sonra çarşı pazar kapalı zaten" diye bir şey yok. Bağdat Caddesi'ndeki Topshop'un o saatte gayet açık olduğunu hatırlıyorum mesela.

- Çarşı pazar kapalı olsa ne olur, o saatten sonra dışarıda olan herkes bara mı gidiyor?

- Hadi bara gitseler ne olur, bu "Erkek bara tabii gidecek, ama kız gidince orospu olduğunu ima edelim" türü zihniyetler benim cidden midemi bulandırıyor. Az önce yediğim pizzayı kusasım geliyor. 14 yaşımdan beri gururla düzenli olarak barlarda zaman geçiriyorum, geçireceğim de.

- Siz o giriş saatini koydunuz diye insanlar bara gidemez mi sanıyorsunuz? Hayatımda eve giriş saati sahibi olduğum son dönemler olan 14 yaşımdan hatırlıyorum ki, insan öğlen dışarı çıkıp bütün gün içip hoşuna giden insanlarla öpüşüp takılıp gayet akşam yemeği saatinde odasına dönmüş olabiliyor.

- Öğrencilerin %97'si ders çalışıyormuş yurtlarda, erken dönünce ders çalışmak zorunda kalıyorlarmış. Benim bildiğim yurtlarda öğrencilerin %97'si internette zaman öldürür, geri kalanı ders çalışır.

Bunları belirttikten sonra size İngiltere'deki yurt deneyimimden bahsetmek istiyorum. Buradaki ilk senemde yurtta kaldım. Okuduğum üniversitenin içinde 10 tane pub'ı ve 3000 kişilik gece klübü olan oha boyutta bir kampüsü vardı. Derslerden sonra, ders saatini beklerken ve ders çalışırken içerdi insanlar; hocalar ders sonrası discussion'ları okulun pub'larında yapar ve öğrencileriyle birlikte içerlerdi hatta. Daha sonra yurtta kalan ve aşırı sarhoş olanlar karanlıkta tek başlarına dönmesinler diye okulun güvenliği tarafından kapılarının önüne kadar bırakılırdı. Yurtlar zaten çok çılgın partilerin mekanıydı, her gece ya kendi evimizde ya da yan evlerden birinde mutlaka geç saatlere kadar süren bir parti olurdu. Mutfağında ağzına kadar alkol dolu bir dolap bulunmayan bir eve rastlamak mümkün değildi. Giriş çıkış saati diye bir şey ya da öyle şeyleri kontrol eden güvenlik görevlileri zaten yoktu, isteyen istediği saatte istediği halde (sarhoş, kafası güzel, sevgilisiyle birlikte vs.) gelirdi. Tüm bu parti ortamına rağmen herkes sabah tüm ciddiyetiyle dersine gider, ödevini yapar, derslerini geçerdi.

Üniversite anaokulu değil, o yaşa gelmiş insanlara karışılmamalı. 18 yaşını dolduranlar kız-erkek istediği saatte girip çıksın, 18 altı olanlar da ailelerinin yurda bildirdiği saatte gelsinler. Bu kadar basit. 21.00 nedir ya?!

you're a needy girl, i can tell when i look in your big brown eyes

Bugünlerde sıkıntıdan bütün zamanımı online dating sitesi OkCupid'deki testlerle geçiriyorum. Siteye üye olduğum 2 hafta içerisinde tanıdığıma hiç beklemediğim kadar sevindiğim insanlarla tanıştım, eşleştirme sistemleri oha derecesinde iyi çalışıyor (tek istisna bana Feminist Theory sınıfımdaki en uyuz olduğum kızlardan birini %80 bilmemne match olarak göstermesi).

Bugün siteden oldukça ilginç bir mail aldım:

Hayır, uydurmuyorum gerçekten.

Ve Google'dan edindiğim bilgilere göre bu mail'i herkese göndermiyorlarmış.

Kendimi çirkin hissettiğim bugünlerde bunu görmek beni çok mutlu etti.

Buna bakarken OkCupid'in sitedeki gay ve straight kullanıcılar arasındaki farklarla ilgili araştırmasına denk geldim (data kullanıcıların testlerdeki sorulara verdikleri cevaplar yoluyla toplanmış), çok ilginç şeyler var:

straight women's same-sex desires:

1 in 3 straight women has hooked up with another woman.

and of those who haven't, over 1 in 4 would like to.

Hmm.

i ♥ being single. so there.

Bugün sinir olduğum birçok şey var.

1- Feminist Theory dersimde Black Feminism'di bugünün konusu. Dersten sonraki tartışmada sınıfımızda ırk ya da milliyet farklılıklarının tartışmalara farklı bakış açıları katıp katmadığı konuşuluyordu. Bunu "Beyaz dışındaki bir ırka ya da İngiliz dışındaki bir millete mensup olanlar daha feministtirler" olarak anlayan fazlasıyla beyaz ve İngiliz bir kız "Feminist olmak için siyah olmak gerekmez, siyahi bir kadın benim bulunamayacağım nasıl bir katkıda bulunabilir bu tartışmaya" gibi bir laf etti. Kendisinin gerizekalı olduğunu düşünen tek ben değildim sanırım. Zaten koca sınıfta söylediğine katılan bir tane insan çıkmadı, karşı çıktı insanlar.

Kız daha sonra "Ben siyah-beyaz farkılığı diye bir şey olmamalı demeye çalışmıştım" falan diye kıvırdı. Bu tür muhabbetlere sinir oluyorum. Yok "Siyahla beyaz arasındaki farkı iyice derinleştiriyorsunuz" da bilmemne. Siyah ve beyaz olmak farklı, bu hayatın bir gerçeği. Farklı derken biri birinden daha iyi anlamında söylemiyorum, siyah insanların deneyimleriyle beyaz insanların deneyimleri aynı değil. Hayatı aynı şekilde yaşamıyorlar. Beyaz bir insan ne kadar ırkçılık karşıtı olursa olsun siyah bir insanın ne tür engellerle karşılaştığını, ne şekilde büyüdüğünü bilemez. Bir erkek ne kadar feminist olursa olsun hayatı bir kadın olarak deneyimlemediğinden feminizmle ilgili duruşu bir kadınınkinden farklıdır (erkekler feminist olamaz'cılardan bahsetmeye üşendim şu an).

2- Eski sevgilime sinir oldum. Onda olan en sevdiğim DVD'lerimi ve eşyalarımın bir kısmını yollamadığından bahsetmiş miydim bilmiyorum. En son buna sinir olmuştum. Sonra geçen gün Vampire Weekend biletimin eline geçtiğini ve bana yollayacağını söyleyen bir mesaj attı bana. Mesajın üzerinden 10 gün geçti, posta onun yaşadığı yerden Londra'ya 1 günde ulaşıyor, ama bilet hala ortada yok. Önceki gün mesaj attım "Göndermeye zaman buldun mu diye merak ettim" gibi gayet kibar bir şekilde, BBM üzerinden konuştuğumuzdan mesajı okuduğunu görebiliyorum, ama cevap gelmedi. Demek ki bileti yollamamıştı ve dün yolladı ki bilet bugün elime geçti. İnsan alt tarafı bir mektup yollamayı 10 gün nasıl geciktirir bilmiyorum da, bir haber verir en azından. Onu geçtim, kendisine atılan mesaja cevap verir "Kusura bakma unuttum, yollarım yarın" şeklinde. Ondaki bazı eşyalarımı almam için birkaç kez mesajlaştık ayrıldığımızdan beri, beni aylarca aldatıp bunu Facebook üzerinden söyleme mallığını yapan kendisi olmasına rağmen sanki ben bir bok yemişim gibi tersleyip duruyor beni sürekli. O da değil, Facebook'ta "Ay yeni sevgilime çok aşığım da, evde beni bekliyor yatağımda da vs vs" konseptli şeyler yazıp duruyor durumuna benim göreceğimi bile bile. Hem suçlu hem güçlü olmak deniyor buna kısacası. Ya da neredeyse 30 yaşına gelip 6 yaşındaki çocukların bile sahip olduğu görgü ve medeniyet seviyesine ulaşamamış olmak deniyor. Ben geçen gün Facebook'uma yazdığım "I love being single" türü şeyi bile ona kabalık olmasın diye sildim 10 dakika sonra, bu yaşımda ondan çok daha uygar bir insanım görünen o ki. Yazık.

3- Dün akşam çok çok içtim. Onun üstüne eve gelip Seroquel içince sabah nasıl bir zombi olarak uyandığımı tahmin bile edemezsiniz. 9 saat uyuduğum halde kendimi yataktan zor çıkardım, gün boyunca 5 dakikadan fazla oturduğum her yerde uyukladım. Dolayısıyla bu akşam dışarı çıkma planlarım yalan oldu (yine de bir azimle çıkayım dedim, ama Tottenham Court Road'a giden otobüsüm yarı yolda terminate edince ve yenisi gelmeyince bunu bir işaret olarak algılayıp yarı yoldan eve geldim). Eğer çıkmış olsaydım üyesi olduğum bir forumun buluşmalarından birine gidecektim. Eve gelince "Üzgünüm ben gelemeyeceğim bu akşam" yazdım buluşmanın başlığına, biraz önce gördüm ki buluşmayı düzenleyen hanımefendi geleceğini söyleyen bazı insanlar gelmekten vazgeçti diye çok sinirlenmiş. "Öf sinir misin" falan diye düşündüm bir an, "sen buluşmanı düzenlersin, gelen gelir, gelmeyen gelmez, ne biliyorsun gelemeyenler neden gelemedi?". Böyle bilmeden konuşan insanlara uyuz oluyorum, sanki milletin işi gücü yok da hayattaki tek amacı forum buluşmalarına gitmek.

Bugün ne biçim bir yermiş bu dünya.