cool kid'ler ve attitude'larına

"Sikerler."

uyku-uyanıklık arası düşünceler 2

Elimi tuttun ve yürümeye başladık. Kilise Sokağı'na girdik, Kordon'a doğru yürümeye başladık. Güneş batıyordu. Kırmızı gökyüzü. İzmir'de ağustos sonu, saat 8'e doğru batardı güneş. Gökyüzü garip bir kırmızı olurdu Kordon'da. 13 yaşındaydım, 16 yaşındaydın sen. Kilise Sokağı'ndan geçişimiz sonsuza kadar sürmüştü sanki, saatlerce geçmiştik o sokaktan. 21 Şubat gibi. Deli gibi yağmur yağıyordu o gün. Aynı sokaktan geçiyorduk, göbeğim acıyordu. Sadece seni görebilmek için göbeğimi deldirmiştim az önce. Sadece yanında olmak için. Kordon'a çıktık. İzmir'de bizden başka hiç kimse yoktu o gün. Kırmızıydı gökyüzü. Hava çilekli sıcak çikolata kokuyordu. Elini tuttum ve yürüdüm. Kordon'da güneş batana kadar yürüdükten sonra bir eve girdik. Ve sonra bir odaya. "Uyu" dedin bana. Yattım. Uyuyacaktım, ne dersen tamamdı benim için. "Sarıl bana" dedim, "sen gidersen uyuyamam". Sarıldın bana, dakikalarca durduk öyle. Sarıldın bana, karamel rengi saçların yüzüme değiyordu. Uyku ve uyanıklık arasındaki o andaydım. Hayal meyal konuştuğunu duydum.
"Düğmesine basılanların yaşaması gerek." 5 yıl geçti. Hala düşünüyorum ne demek istediğini.
Uyumak üzereydim. Kapıya doğru yürüyordun sen. Ceketini giydin, kapıyı açtın. Gitmeden önce bana baktın. "Sevme beni" dedin, "istesen de kabul edemem". Duymadığımı sanıyordun ama ben duymuştum. Yine içimde o mide bulantısını hissettim. Sen kabul etmesen de seni zorla sevmeye karar vermem hayatımın sonraki 5 yılına sıçan şey olacaktı o gün bilmesem de. Senin gibi birini nasıl sevmeyebilirdim ki?

uyku-uyanıklık arası düşünceler 1

Bana ait olmayan bir kanepede uyandım. Duvardaki siyah beyaz fotoğrafın üstündeki saat, 17.30'u gösteriyordu. Buluşmamıza 1 saat vardı. 18.00'e kadar aralıksız uyumuş olmak istemiştim. Cep telefonumu kapatmış, daha uyanalı birkaç saat olmasına rağmen uyumaya zorlamıştım kendimi. Düşünmemeye ihtiyacım vardı. Ev telefonundan ulaşılamamak için kendi evimde uyumamıştım üstelik. Bana ulaşamamalıydın. Arayıp gelmeyeceğini söylemeni duymak istemiyordum. Saat 18.00'e kadar bana ulaşmaman, midemdeki o iğrenç ağrıyı durdurabilmemin tek yoluydu.

Tam 6 ay öncesinde, kurduğum alarmın çalmasına gerek kalmadan aniden uyandım. Yatağımın yanındaki kırmızı gece lambasının kaloriferdeki girinti ve çıkıntıların üzerinde yarattığı desenler oldukça garip görünüyorlardı. Yerde duran discman'imi aldım ve dinlemeye başladım. Placebo'nun yeni albümü vardı içinde. Kırmızı ışık canımı sıkmıştı, yorganı kafamın üstüne çektim ve Taste In Men dinledim. Albüm bittiğinde ve yataktan çıktığımda ellerimin ne kadar çok titrediğini fark ettim. O salak titreme yüzünden, eyeliner'ımı sürerken hep kaydırdım. Kısacık siyah saçlarım, yağmurlu bir şubat gününün normalde olmayan mavimsi bir ton kattığı bembeyaz tenim, yamuk sürülmüş eyeliner'ım ve siyah ceketimle The Crow'daki bir figüran gibi hissediyordum kendimi. Siyah giymeliydim o gün. Öyle havalarda herkes siyah giymeliydi. Hiç o kadar ruhuma ağırlık yapan bir hava görmemiştim o güne kadar. Daha sonra sabah 6'da kalkıp dersaneye gitmek üzere 121 no'lu otobüsü beklediğim karanlık yağmurlu kış sabahları, bana o günü hatırlatacaktı hep. 21 Şubat 2002. Herşey değişmişti o gün. 14:10. 20 dakika içinde Alsancak'ta olmalıydım. Evden çıktım, asansöre bindim. Nefret ettiğim asansör müziği hiç sinirime dokunmadı o gün. Aynada kendime baktım. Midem bulanıyordu. Normal bir mide bulantısından çok, ağrıma-bulantı arası bir histi aslında. Yıllar içerisinde alışık hale geldiğim o hisle ilk kez tanışmıştım o an.

O an, hayatımda gerçekten tam anlamıyla heyecan duyduğum ilk andı.

let me close to your heart

"It breaks my heart that we live this way. I know people need love.." It breaks my heart. Being this way breaks my heart. I wish I could reach you somehow, anyhow. I don't care how, I just need to feel for you. It was just one day, one evening we spent together, and it was all it took for me to realize.

I will get hurt. I will be alone all night, listen to songs that remind me of you, wish that somehow you'll feel me whispering to you the lyrics of those songs, hope you'll understand how I feel, ignore the fact that noone can *ever* understand any other person, drink myself dry to fuck the pain away and cry myself to sleep while I keep re-living the sweet nothings you told me. I know those moments will never come back. The most important moments in life, are the ones that just happen in that particular time with that particular person, for just one time. For once in a lifetime, that person opens up to you the inner depths of their souls, their pain, their yearnings, their wishes, a one-day-trial of their hearts. Somehow, for no reason, you feel that it's just the magic of that moment that will never return. I know I have to just cherish that moment, but I can't. It's sad to know it's as far as it gets. A friend once told me that in those moments, we were stuck in time, and in some other kind of dimension of time, we kept living that moment forever until the end of time. I believe him and that makes me wonder. It makes me long for the past. The people I've loved, the people I've cared about, the people who have touched my soul and then left, the people I've lost, the present that I hate right now which will soon become memories that I miss. I do miss you. I want you to let me close.

This, probably is the most important (ayrıca dikkate almanıza değen tek şey) that I'll ever write in this blog.

--to do list:

Cherish the memories and hang onto them for they'll never come back. This particular moment, even though you hate it, will never come back.

Take the risk of getting hurt and love someone. Most importantly, tell them you love them.

Don't build up fake-egos/self esteem/confidence to prevent getting hurt. Reveal yourself. What could you possibly lose? "Becoming Zero" or pretending you don't give a fuck or trying not to care doesn't help anything in the end.

Love, lose, get hurt, and get depressed. Nothing you'll ever get to experience in life is in vain.

You can be popular. You can get invited to parties.You might even be the coolest person ever. None of it matters. It was once told that "the only thing you'll ever learn is to love and be loved in return". It might sound like some stupid line, you might be laughing your ass off right now thinking about how a stupid and sentimental person I am. But you're still reading my blog. As long as you're reading my blog, this is my territory and I, the loveable owner of this blog, am telling you to FUCKING LOVE, PEOPLE.

If you even have the slightest doubt about where you are in life, consider what you truly want. In the end, it's all about what you really want, not what people consider normal.

Always remember the fact that you're not obliged to do anything in life, EVER. If you want to do something else and you're completely ready to face the consequences, you can walk away anytime you like.

As sad as it sounds, you'll die alone. However, it doesn't mean you have to walk alone. Hold on to the people in your life. Don't hurt them. Apologize to them if you have done something hurtful. Care for them. Be there for them. Show them you care, and appreciate them. Show them you want them in your life.

The main point is, DO NOT HOLD BACK, PEOPLE. IF YOU CARE ABOUT SOMEONE, LET THEM KNOW HOW YOU FEEL. IT'S OKAY TO CARE.

you and me alone, sheer simplicity

Yarın bütün hayatımın yönünü tamamen değiştirecek bir gün olacak. Hiç emin değilim aslında bu kadar radikal bir karar vermek isteyip istemediğimden. Ama bu konuda düşünmek de istemiyorum. Düşündüğüm zaman korkmaya başlıyorum çünkü. Başarıp başaramayacağımdan, herşey daha da kötüye giderse dayanıp dayanamayacağımdan korkuyorum. Son zamanlarda herşey bir garip oldu. Ve bugün Çınar bana bunun nedenini sorduğunda, hiç bilmiyor olduğumu fark ettim. Kötü giden tek birşey yok, hatta herşey olabildiğince kusursuzken; aylardır üzerimde olan o ağırlığın, bıkmışlığın nedeni ne olabilir? Hiç bilemiyorum. Düşünmüyorum. O kadar çok ilaçtan sonra düşünemiyorum da zaten. Sanki beynimin içinde, çok çok derinde bir yerlere sıkışıp kalmış gibiyim, vücudum saçmalarken uzaktan izlemekten başka şey gelmiyor elimden. Algılayamıyorum artık hiçbirşeyi. Dünyada benden başka insan yokmuş gibi geliyor, zaman kavramımı ise özellikle Amsterdam'a gittiğimden beri tamamen yitirmiş durumdayım. Gidişimden öncesi yıllar önce ve bir başkası tarafından yaşanmış şeyler gibi geliyor. Bir başkası tarafından yaşanmış değil aslında, bir başkasının olduğu bir film izlemişim gibi daha çok. Geldiğimden beri de misafir gibiyim her gittiğim yerde. Okuldaki son günleri olduğunu bilmenin umursamazlığını yaşayan lise son öğrencisi havası var üstümde. Amsterdam'da oturup True Romance izlediğim gün, ya da Alsancak'taki son akşamım şu anki kadar yakın ve kesin görünüyor zaman açısından. Neden böyle olduğunu, ne olacağını, ne olması gerektiğini bilmiyorum.

Soru: Neden kırılmamak için kendini umursamazlaştıran ve kocaman ego yapan, insanlara karşı pislik olmak için çaba harcayan, onlara değer verememekle övünen, sevgi gösterilince saatte 5200 km hızla kaçmaya başlayan insanların hepsi erkek cinsine mensuptur? Neden böyledir bunlar? Neden herkesi kendilerinden uzak tutmak istemektedirler? Dertleri nedir? 3-5 yıl no strings attached takıldıktan sonra yalnız kovboy misali tek başlarına günbatımına doğru at sürecekleri bir hayata adım atacaklarını bilmemekte midirler yoksa?
Ya da asıl soru, birilerinin sizi sevmesine izin vermek ve onları sevmekte bu kadar yanlış olan ne var?

the juliana theory-duane joseph

My favorite lunatic (:P) person ever :)
I'm kind of drunk right now, and you're even more drunk but it's okay. Lunacy is okay, instability is okay, "coolness" and arrogance is okay. Not talking for months or fighting is okay. Hating each other for a while is okay. Even when I'm sure we'll probably fight again soon and not talk for a while, it's okay. You're gonna hurt me but it's gonna be okay. I'm secretly gonna break your heart and you'll be too proud to let anyone know about it, but it will be okay. The distance is okay. Your anger is okay. Keeping your feelings inside is okay. All the shitty stuff you did to me is okay. All the things we said behind each other's backs are okay. Hugging each other is okay. Me telling you what you mean to me is okay, even though it's probably gonna freak you out and make you run away. Writing silly things on your belly was okay when I was 14. Everything's okay because it's you.

Yengeç olmamız iyi bişey bazen. Bi de bağıra bağıra blowjobbb diyebilmek euaheuha

hands down

breathe in for luck breathe in so deep
this air is blessed you share with me
this night is wild so calm and dull
these hearts they race from self control
your legs are smooth as they graze mine
we're doing fine we're doing nothing at all.

my hopes are so high that your kiss might kill me.
so won't you kill me, so i die happy.
my heart is yours to fill or burst or break or bury
or wear as jewelery,whichever you prefer.

the words are hushed lets not get busted,
just lay entwined here undiscovered.
safe in here from all the stupid questions..
"hey did you get some?" man, that is so dumb.
stay quiet, stay near, stay close they can't hear,
so we can get some.

hands down this is the best day i can ever remember,
i'll always remember the sound of the stereo,
the dim of the soft lights,
the scent of your hair that you twirled in your fingers and
the time on the clock when we realized it's so late
and the walk that we shared together.
the street was wet and the gate was locked
so i jumped in and let you in
and you stood at the door with your hands on my waist
and you kissed me like you meant it
and i knew that you meant it,that you meant it.

love will tear us apart

Gidiyorum yarın Amsterdam'a. Ama gitmeyip sadece eve kapanmak istiyorum hayatımın sonuna kadar.

Neden hiçbirşeyi doğru düzgün yapamıyorum? Birileriyle konuşmam lazım, kim anlar bilmiyorum.

come on balthazar, i refuse to let you die

Dün, hayattaki en büyük obsesyon nesnem olan Placebo'nun en az obsesif duygular beslediğim kişiliği Steve Hewitt, gruptan "müzikal farklılılar" nedeniyle ayrılmış efenim. Müzikal farklılık klişesini kullanmasaymış bari neden olarak. 7 yıldır hayvani boyutlarda bir sevgiyle bağlı olduğum ilk aşkım olan Placebo'nun değişiyor olması, bana yaşlanıyorum galiba şeklinde birşey hissettirdi. Eskiyi o kadar çok özlüyorum ki bazen. Ortaokula gittiğim, uyurken en son ve uyanınca ilk kez gördüğüm şey onlar olsun diye tavana Brian Molko posterleri yapıştırdığım, 12 yaşında dünyadan habersiz bir çocuk olduğum günleri özlüyorum.

Sanırım dün gece pek çok yönden hayatımdaki bir çok şeyi değiştirecek bir geceydi.

Brian Molko commented "Being in a band is very much like being in a marriage, and in couples - in this case a triple - people can grow apart over the years. To say that you don't love your partner anymore is inaccurate, considering all that you've been through and achieved together. There simply comes a point when you realize that you want different things from your relationship and that you can no longer live under the same roof, so to speak." Evet, büyümek böyle birşey galiba.

the ass attack

Hot Chip dün benim için büyük bir hayalkırıklığı oldu. 33,5 YTL'mi geri istiyorum sevgili yetkililer. DJ set bile olsa oraya sadece bir adet Alexis Taylor çıkarıp o kadar fazla para almak, üstüne bir de Alexis abimizin über-cool kid tavırlarıyla saçmasapan şarkılar çalması, o da yetmezmiş gibi çaldığı az sayıda doğru düzgün şarkıdan biri olan Sexyback'i yarıda kesmesi ilginçti hakikaten. Bütün gece what's up homies modunda Jay Z eşliğinde dans etmek bile ilk bir saatten sonra tüm eğlencesini yitirdi ve erken çıkmaya karar verdik.
Babylon'daki tüm bu aksiliklerin ve çarpıp duran salak sarhoş karıların zıplattığı sinirlerimi güçlükle bastırıp eğlenmeye kararlı bir halde Dirty'e gittiğimizde karşılaştığımız manzara ise daha bir içler acısıydı. 15 dakika sıra beklemek zorunda kaldığımız dakikalarda yanımızdaki myspace gençliğinin "Koç Üniversitesi gençliği böyle eğlenir" şeklinde bizim duymamız adına bağıra bağıra konuşmaları ise bütün gece içimde tuttuğum sinir katsayıma eklenen son damlaydı sanıyorum ki. Eğer başkalarının aralarındaki konuşmalar sizi çok ilgilendiriyorsa ve taşak geçmeye kararlıysanız, bundan sonra o kişilerin karşısına geçip "Merhaba ben Kerem/Efe/Ahmet/Mehmet vs. ve bence çok salaksınız" gibisinden bu gıcıklığınızı *yüzlerine* belirtmeyi götünüz yesin lütfen.
Bence Arena ve Uğur Dündar, ya da hiç olmadı Reha Muhtar Dirty'e bir el atıp dejenere gençlik şeklinde bir haber konusu yapmalı. Artık gerçekten de köpek bağlasan durmaz bir hale gelmiş bir mekan malesef.
Ruh hastası dolmuş şoförlerine karşıyım.