herstory

8 Mart Kadınlar Günü'nün yaklaşıyor olmasıyla ilgili bir konuşmadan sonra feminizm bugünlerde kafamı meşgul eden bir konu oldu.

Etrafımda erkek üstünlüğü o kadar kabullenilmiş ve o kadar herkesin içine sinmiş ki, normal ve olması gereken durum bu kabul edilmiş durumda. Sokaklarda kavga eden heteroseksüel çiftler, ağlayan kızlar, kız ağladıkça daha da bağıran erkekler, kızın kolunu tutup sıkmalar, ve bunlar aslında birşey değil bile. Kendi eski erkek arkadaşlarımla olan ilişkilerime geri dönüp baktığımda ben de o kızların yaptığı hatalardan ne kadar çok yapmış olduğumu görüyor ve tiksiniyorum.

Fiziksel, duygusal, sözlü ya da hiyerarşik olan her türlü erkek üstünlüğü sinirime dokunuyor; ve artık bunları hayatıma sokmayacağım. Bu toplumda eşitsizlik kadınlar tarafından o kadar kabullenilmiş ki, "kanun önünde kadın-erkek eşitliği" gibi hayallerle çözülmesi mümkün değil.

Bir taraftan "Aman be, o kadınlar ne halleri varsa görsün, ben onlar gibi olmayacağım nasıl olsa" diyor insan, tokat atan sevgilisini affeden kadınları gördükçe. Sen affedersen, kabul edersen tabii ki atar, beyinsiz. Hatta senin gibilere bir tokat da ben atmak istiyorum mümkünse. Sizin yüzünüzden sokakta abaza herifler kadınlara laf atmayı "Bu saatte sokaktaysa kim bilir ne bok yemeye çıktı" gibi bir mantıkla kendilerine hak görüyorlar. Bu yüzden erkekler kısmen daha medeni sayılabilecek mekanların ortasında kızlara yavşama yüzünü kendilerinde buluyorlar. Sanki biz oraya onların göz zevki için gidiyormuşuz gibi. Hayır yani anlamıyorum size sizin gibi biriyle en ufak bir işim olabileceğini bile düşündüren nedir, gidin bir kendinize bakın önce.

Siz ne zaman bir kadının yolda yürüyen bir erkek görünce arabayı kenara çekip "İyi geceler güzelim gelsene" dediğini gördünüz? Kaç kadın duydunuz tecavüz eden, elleyen, taciz eden? Sokakta bir erkeğe laf atan, cevap alamayınca peşine takılan, takip eden, yüz vermeyince ana avrat küfreden? Bunlar her sokağa adım atışımda kaç kez başıma geliyor biliyor musunuz? Kaç tane kadın tanıyorsunuz cinselliğini erkekler gibi açık açık yaşadığında orospu etiketi vurulmayan? Kaç kadın tanıyorsunuz sokaklarda rahat rahat yürüyebilen, her yanından geçene potansiyel tacizci hatta belki de tecavüzcü gözüyle bakmayan, sürekli içinde bir yerlerde bir korku taşımayan?

Gelip bana kadın-erkek eşitliği demeyin lütfen. Biz kadınlar o kadar ilkel değiliz.

you are a natural disaster

Conforming on a Monday, too often and too cold. But you aren't even listening, 'cause you're just too old to feel an earthquake or too cool to even care. You aren't even listening, so why should I?

You are a natural disaster and I've wanted you too much and now I'm gonna lose. I've wanted you too much and now I've gotta choose. You're the cause of all this and I'm sick of trying to please you. And you're gonna feel my emotions coming, because you're the world.

another kind of love it's easy to forget

Dünyanın en seksi oteli olan Adam&Eve'den dönmüş bulunuyorum. Sabiha Gökçen Havaalanı'nın kapatılması, uçuşumun iptal olması, birden herkesin Atatürk'e inecek uçaklara akın etmesi, Atatürk uçuş fiyatlarının borsa modunda 10 dakikada 250 YTL'lere çıkması, Atatürk'e inecek bir uçağa bilet almak zorunda kalmam, 18.45te kalkması gereken uçağın 22.30da kalkması, Yalova'da yapılan "Önümüzde şu an 25 uçak bekliyor, biz de yaklaşık 1 saat havada beklemek zorundayız" anonsu, gece yarımda ancak inebilmem, 1'de Havaş'a binip Kozyatağı'na gitmem, deli gibi karın altında yarım saat boyunca taksi bekleyip götümün donması ve saat 2.30da nihayet eve ulaşabilmemden sonra işte yine burdayım.

Otele çok bayıldım. Koridordaki ordaki burdaki tuvaletlerde bile her kabinde sürekli olarak fashion tv ve türevi kanalların yayını yapılarak tuvalette bile modaya ayak uydurmamız sağlanmıştı. Burberry Prorsum defilesi izleyerek fuhuş kırmızısı ışıklandırılmış bir tuvalette çalan Love Will Tear Us Apart eşliğinde takılmak garip oluyor.

Ünlü Dirty tuvalet koridorunu utandıracak olan koridorlarda tek bir tanecik bile ışık yok ve tavan, yer duvarlar, hepsi simsiyah. Koridorların dönüş yerlerine konulan ve insana yön duygusunu kaybettiren ayna duvarlara ise yanlışlıkla çarpma korkusu duyarak, önünü göremeden karanlıkta zar zor yürüyen ben; cidden o koridorlarda çok çılgın kısa filmler çekme isteğiyle doldum bir an. Sanırım kendileri otelin cehennem konseptini sembolize ediyorlardı.

Cennet konsepti ise odalar olmalı. İstanbul'daki evimin tamamından büyük olan -ve thank god tek başıma kaldığım- süitime adım attığım anda yaşadığım "oha lan bu ne" duygusunu sizlere anlatamam. 3 tane 5 kişinin rahat sığacağı kadar king size bed ve terasta da 3 tane daha çift kişilik yatak vardı. Terasta Adam ve Eve'ler çift kişilik yataklarda orgy mi yapıyorlar diye düşünmedim değil. 2 tane plazma tv, salonun ortasındaki renkli ışıkları yanıp sönen jakuzi ve yatağın yanındaki saunayı görünce, doğumgünümü orada kutlamak istediğime karar verdim. Evet gerçekten de en büyük süiti tutup 10 favori insanımla kutlamak hiç fena olmaz.

Ayrıca birisi Yeditepe'yi bir gün daha tatil etsin lütfen, bu havada okula gidemem yarın.

you close my eyes and soothe my ears
you heal my wounds and dry my tears
on the inside of this marble house i grow
and the seeds i sow will grow up prisoners too

love is in the air.. or maybe not?

Sevgililer Günü'nü böyle hayal etmemiştim. 11'de uyanıp kendimi şımartarak 2 saat boyunca hazırlanmayı, ve sonra da dışarı çıkıp havadaki sevgi pıtırcıklarına gülümseyerek ve aşk kokusunu hissederek Taksim'e gidip 13.30da Deniz'le buluşmayı planlıyordum. Onun yerine, "Hasiktir abi" diyerek aniden uyandım. Cep telefonuma baktım, şarjı bitip kapanmıştı, alarmım da çalmamıştı doğal olarak. Televizyonu açtım, saatin 14.33 olduğunu gördüm, bir kez daha "Siktir ya" dedim. İlke ve Deniz'den gelen sinirli mesajlardan korkarak telefonumu açtığım anda İlke aradı. Vazo kırmış çocuk sesimle ağzımdan çıkan "Alo?"mun cevabı, son derece ağzıma sıçıcı bir anne ses tonuyla "Nerdesin sen İpek?" oldu. İlke'ye durumu açıkladıktan sonra, ben Southland Tales filmini kaçırmış, İlke de tek başına izlemek zorunda kalmış oldu. Daha sonra Deniz'e üzgünüm konseptli upuzun bir mesaj attıktan sonra, "Seninle bir daha konuşmak istemiyorum" cevabını aldım. Gerçekten çok çok üzgündüm aslında, çünkü onu görmeyi çok istiyordum ve kendimi affettirebilirdim de, ama hiç kimse için o kadar kendimi kasamam ben, üzgünüm, kendini ağırdan satan insanlardan hoşlanmıyorum. Ayşegül ve Ezgi'ye de söz verdim bugün, Taksim'e gidince onları aramam lazım. İlke'yle Starbucks yaptıktan sonra ararım. Ve sonra Itty Bitty Titty Committee'ye gideriz akşam.

Hayata tamamen sevgisel bir bakış açısından bakan ve hayatın anlamı ya da hayatta ulaşılması gereken ultimate hedef olarak gerçek aşkı gören birisi olarak, Sevgililer Günü'nün bu kadar yüzeysel geçmesi sinirime dokunuyor. Sahibi bulunduğum 4 dövmeden birinin Cupid, birinin kalp, ikisinin de hayatımın en büyük 2 aşkının simgeleri olduğunu düşünürsek, ne kadar hopeless romantic bir kişilik olduğumu anlayabiliriz sanırım. Sevgililer Günü, "naber aşkıooğmm" yapan salak sevgilimsilerin kendilerini büyümüş hissetmek için mum ışığında yemek yiyip birbirlerine klişe hediyeler aldıkları beyinsizlik örneği bir gün olmamalı. Sevgilisi onun evine geldiğinde bıraktığı saç tellerini toplayıp saklayanların, sakızlardan çıkan "Love is..." kağıtlarının 150sini birden biriktirenlerin, teknolojiye inat ısrarla aşk mektupları yazanların, Bright Eyes dinleyip ağlayanların, birlikte Kordon'da yere yatıp el ele tutuşarak yıldızlara bakan ve sevgilerinde boğularak ölen aşıkların günü olmalı.

i believe that lovers should be tied together
and thrown into the ocean in the worst of weather
and left there to drown
left there to drown in their innocence

i believe that lovers should be chained together
and thrown into a fire with their songs and letters
and left there to burn in their arrogance

i believe that lovers should be draped in flowers
and layed entwined together on a bed of clover
and left there to sleep
left there to dream of their happiness

it's about love, not gender

Bugünlerde çok garip insanlarla tanışıp çok garip yerlerde çok garip muhabbetler yapıyorum. Son 2-3 günde yaşadığım gariplikler toplamını sanıyorum ki hayatımın herhangi bir döneminde daha önce görmemiştim. Toplumcu zihniyetten, "normal" anlayışından, heteroseksist insanlardan nefret ediyorum. Son zamanlarda erkeklerin %97sinden de iyice nefret eder oldum. Yolladıkları ve sadece okumanın bile midemi kaldırdığı derecede tiksinç mesajları eğer daha uygar bir ülkede yaşıyor olsaydım, direk yargıya yönlendirirdim. Kendilerinde bu hakkı nasıl buluyorlar bilmiyorum. Rezil şeyler. İnsan bile değilsiniz.

thou shall have no other gods before me

02:40'tan başlayan ilk hikayeyi izlemelisiniz sevgili Adam Brody hayranları. Youtube, dailymotion ve türevi sitelerde telif hakları nedeniyle videoyu bulamamış olduğumdan, youtube'un Çin çakması olduğunu tahmin ettiğim bir sitede bulduğumu koyuyorum. Link verdim, gidin bakın.



http://6.cn/plist/138481/0.html

countdown to the disappointment, i'm yours tonight

You're very kind and very sweet. You're my favorite person.

i’m a little scared to hold you close
cause i just might never ever let you go
caught up in your smile
i’m happy as a child
but i’m still drowning
drowning in your love

your heart cares for nothing in return
and i’m just taking
taking you in.

** I totally aced the interview today.

love me if you dare

here we go
they're back again
look alive, warn your friends
we are warm and we are safe
enjoy it while you can before things change
we have got to take cover, brother

I've been listening to The Organ-Brother for the 12th time tonight. This song always reminds me of the same thing. Two lovers are in a room, they're looking at each other, unsure of what to do. They're both wondering if they're brave enough to make the first move, both scared of how much they might mean to each other, both afraid of getting hurt and terrified of falling in love. And in the background, it's Brother. We have got to take cover. The lovers build up their guards, they let the moment pass. The spark is gone. They take cover. They'll never get hurt. They'll never be happy together. They'll never share anything. They look at one another for one last time, and walk away. They're safe, but lonely.

run quick, they're behind us

I once had a friend called Helena. To me, she was the beginning of everything. We instantly connected after she found me. We talked for hours about anything and drunk-dialed each other every once in a while. We did everything together. She would stay at my house for a week and I'd stay at hers the next. It was like we were addicted to each other. I needed her, feeling like my heart was going to explode if I didn't talk to her for a few hours. The more time we spent together, the more we became alike. It was getting harder to draw the line between her and me.
I was obsessed with her. There were times when I looked inside myself and couldn't be sure whether my thoughts even belonged to me or not. Looking back now, I can see they mostly belonged to her. She had completely taken over me. Our friendship lasted only for 4 months, and after she was gone, I was devastated. It's been 3 years and no one could replace her. I'll never recover from this.

your eyes tell the stories of a day you wish you could
recall the moments that once have
retrack the footsteps that brought us to this favor
i wouldn't ask this of you

good eye, sniper
i shoot, you run
the words you scribbled on the walls
the loss of friends you didn't have
i called you and the time is right
are you in or are you out?

bye bye beautiful
don't bother to write
disturbed by your words and they're calling all cars
face step, let down. face step, step down.

we have got to take cover, brother

The L Word Season 2 Bölüm Bilmemkaç,Carmen ve Shane hanfendilerin öpüşme sahnesi ve fonda The Organ-Brother.

Sabah 9.30'da çılgın bir başağrısı ile uyandıktan sonra içime aniden gelen bir istekle bilgisayarı açıp The L Word izlemeye başladım. İlerleyen 6 saat boyunca aralıksız devam ettiğim dizi maratonundan kendimi zorla uzaklaştırmayı başarıp kuaföre gittim. Aslında dip boyası amacıyla gitmiş olduğum kuaförümün saçlarımın içine etmesi nedeniyle kahverengi boyatıp erkek modu kısacık kestirmeye bağıra çağıra ağlayarak karar vermiştim ki; beni sakinleştirmeye çalışan ve sinir krizimden son derece korkmuş olan zavallı adamcağızın ikna çabaları sayesinde 4 saat sonra sapsarı ve gayet kısa saçlarla çıktım.

Yarın İstanbul'a gidiyorum.
-Her yüzün tanıdık olmadığı bir şehirde olmayı,
-Yemek, dvd, alışveriş gibi herşeyi internet üzerinden yapmayı,
-Kendi evimde tek başıma kafamı dinleyebilmeyi,
-Her yere gayet kolay ve kısa sürede ulaşabileceğim bir yerde oturuyor olmayı,
-Bağdat Caddesi'ni,
-Gece istediğim saatte istediğim yere gidip istediğim zaman dönebilmeyi,
-Yatağımı ve Digiturk'ümü,
-Okulumun sarı otobüslerini,
-Hatta galiba okulumun kendisini,
-Kış olduğunu fark edebileceğim kadar soğuk olabilen bir şehirde olmayı,
-Yerde basacak yer kalmayıncaya kadar odamı dağıtabilmeyi,
-Bir sürü potansiyel olmasını seviyorum. Evet bu nedenler yüzünden İstanbul'u seviyorum.

oh, where does it end?
sometimes it hurts when you care about me
but it's going to hurt more when they take you away from me
we have got to take cover, brother
we have got to take cover, brother