Benim hala umudum var, isyan etsem de istediğim kadar. İnat etsem bile bırakmazlar, sahibim var. Benim hala umudum var, seviyorlar bazen, soruyorlar. Hayran hayran seyret, ister katıl ister vazgeç. Güzel günler bizi bekler. Eyvallah dersin, geçer gider. Bıraksam kendimi, şöyle oh ne rahat.. **Mazhar Alanson-Benim Hala Umudum Var
6 yıl öncesinin yazında Ayvalık yolunda bu şarkıyı dinlemiştim, hatırlıyorum. Nedendir bilmem, aklıma takıldı bugün. Gerçekten de sözleri benim için yazılmış gibi hissettim birden. Bazen görmek zor geliyor ama cidden hayatta "eyvallah" deyince geçip gitmeyecek dert ya da "keyfin bilir" deyip unutulmayacak insan yok. Son 6 yılda pek çok insanın arkasından pek çeşitli nedenler yüzünden ağladım, ortalama insan bu süre içinde 2 kişiyi takıntı haline getiriyorsa; aşırı derecede Yengeç burcu ve BPD olan ben, yaklaşık 10 kişiye obsesif derecede bağlandım, 1 ay süren takıntılarımda bile aşkımdan öleceğimi sandım, bu yazıyı okuyan çoğu kişiden çok daha fazla acı çektim ve her kalp kırıklığımdan sonra da ısrarla tekrar denemeye kararlıydım. Şu an kendimi deli gibi zorlasam da belli bir yerden sonrasını hissedemiyorum, masum ve kesinlikle takıntı sayılamayacak seviyede bir sevginin ötesine geçemiyor duygularım kiminle olursam olayım. Bunu söyleyebileceğimi hiç düşünmezdim ama, şu rahatlığımdan o kadar memnunum ki şu an, aşık-olmazsam-hayatım-yaşanılamaz-derecede-boş-ve-sıkıcı-oluyor diyen ben şu anda hiçbirşeyin eksikliğini duymuyorum. Geliyor insanlar, sözleri, tavırları, rüzgar gibi gelip geçiyor üzerimden, ve gidiyorlar. Etkilenmiyorum, belki etkilenemiyorum, belki de savunma mekanizmamdır bu sadece. Ama şu anda bu tam olması gerektiği gibi.
No comments:
Post a Comment