Zero olma yolundaki ikinci günümün akşam saatlerindeyim. Henüz duygu seviyemde sıfıra doğru kayda değer bir yaklaşma hissetmemekle birlikte, alışılmadık bir umursamazlığın tadını alıyor gibiyim sanki birazcık. Obsesif kişiliğim hala başıboş geziniyor. Kendisi eve giriş saatinin ailesi tarafından kısıtlanmadığı ilk gününü yaşayan bir çocuk havasında. Her an birşeylerin bokunu çıkarabilir yani. Obsesyonumun nesnesi hakkında kafamda oluşmaya başlayan fikirler beni korkutuyor. Her zaman en olmaması gereken şeylerin olmasından nefret ediyorum.
No comments:
Post a Comment