see the stars, they're shining bright, everything's alright tonight

İlk Depeche Mode konserime gittiğimde 12 yaşındaydım. 2001 Abdi İpekçi konseriydi (ve hatta arkamda Acun Ilıcalı oturuyordu, gereksiz bir bilgi olarak). Hayatımda hiç o kadar insanı bir arada görmemiştim o ana kadar, on binlerce insan vardı. Konser sonlarında hep Never Let Me Down çalar Depeche Mode (hala çalıyorlar mı bilmiyorum gerçi, çok uzun zamandır izlemedim), ve sonunda seyirci kollarını havaya kaldırıp "See the stars, they're shining bright, everything's alright tonight" diye gruba eşlik etmeye başlar. O gece de öyle olmuştu. Ve hayatımda hiç hissetmediğim kadar büyülenmiş hissetmiştim, sanki o gece orada olan insanlarla başka kimsenin bilemeyeceği bir sırrı paylaşıyormuş ve o sır hayatlarımız boyunca bizi birbirimize bağlayacakmış gibi.

İzleyin, özellikle 4.15'ten sonra neden bahsettiğimi anlayacaksınız. O anı ne zaman izlesem tüylerim diken diken oluyor.

Never Let Me Down'ın sonu benim için her zaman Dave Gahan'ın ne kadar tanrımsı bir insan olduğunun göstergesi olmuştur. Bazen keşke 1970'te falan doğsaymışım da, yeni ünlü olmaya başladıkları günleri görseymişim diye düşünüyorum.

I'm taking a ride
With my best friend
I hope he never lets me down again
He knows where he's taking me
Taking me where I want to be
I'm taking a ride
With my best friend

We're flying high
We're watching the world pass us by
Never want to come down
Never want to put my feet back down
On the ground

I'm taking a ride
With my best friend
I hope he never lets me down again
Promises me I'm as safe as houses
As long as I remember who's wearing the trousers
I hope he never lets me down again

Never let me down

See the stars they're shining bright
Everything's alright tonight