the colder your touch, the more it turns me on

Şu son 1 hafta içinde 4-5 ayrı insan beni "Buz Kraliçesi" olarak tanımladı. Dışarıdan soğuk ve ukala görünüyormuşum. Bunu yıllardır duyardım, ama uzun zamandır bu kadar sık duymamıştım (neredeyse iletiştiğim herkesten duydum bu hafta). Soğuk görünmemi anlayabiliyorum, çok iyi anlaştığım insanlar dışında (ki sayısı bir elin parmaklarını geçmez) alkol almadıysam kimseyle çok konuşmam. Arkadaş ortamlarında ya da derslerde konuşan değil, dinleyen ve sadece kendisine direk bir soru sorulduğunda ağzından bir laf duyabileceğiniz biriyimdir. Sadece dinlemek beni sıkmaz, tamamen muhabbetin dışına itilmediğim sürece. O zaman "Kimse bana ilgi göstermiyor" diye düşünmeye başlarım, moralim bozulur, kendimi laflamak gibi herkesin yapabildiği basit bir şeyi beceremiyormuş gibi hisseder ve bir bahane uydurup gitmenin yollarını ararım. Bir şekilde arada bana bir şeyler sorarak ya da direk olarak benimle konuşarak beni de ortama dahil eden arkadaşlara ihtiyacım var. Yoksa oturduğum yerde otururum genelde. Havadan sudan gerçekten konuşamıyorum, benim için tahmin edemeyeceğiniz kadar zor bir şey sosyalleşmek. O yüzden insanlar bunu soğukluk olarak görüyorlar. Ama değil. Aksine, iyi tanıdığım insanlara gayet sıcak olduğumu düşünüyorum. Tanımadığım insanları da ırkçı, seksist, homofobik, aşırı milliyetçi, AKP'ci falan olmadıkları sürece tanımaya açığım; hatta yeni insanlarla tanışmaya bayılıyorum. Bana Facebook'tan ulaşın tanışalım hatta, o derece.

Ukala sanılmam da bu üstteki durumdan kaynaklanıyor. Hatta şu dakika şunu yazarken "İnsanı sallamıyor hissi uyandırıyorsun" dedi biri. Gerçekten öyle değil. Sallamıyor değilim (tabii ki doğru düzgün tanımadığım insanı sallamam, o bambaşka bir şey). Ukala hiç değilim. Gün içinde kafamdan kendimle ilgili ne kadar özgüven yoksunu düşünceler geçtiğini bilse kimse bana ukala demez kesinlikle.