these bonds are shackle free

Geçen hafta bir forum buluşmasında tanıştığım, ilk aşamada hoşlandığım ve burada bahsettiğim biri vardı. Cinsiyet kimliği konusunda kafa karışıklığı yaşadığını sandığımı, ve bunun sorun yaratacağını düşündüğümü yazmıştım. Sonunda bu konudan tamamen bağımsız sorunlar ortaya çıktı ve kendisiyle bir daha konuşmama kararı aldım. *Kesinlikle*, büyük ruhsal sorunları olan biri bana göre.

En son birlikte oturup konuşmamızdan sonra "Bu iş yürümeyecek, birbirimize uygun değiliz, üzgünüm" türü bir mesaj attım ona. Bana hak verdiğini ve arkadaş olmak istediğini söyledi. Sonra da sürekli telefonuma mesaj yağdırmaya başladı. Günde 20, 30 mesaj falan. Beni tanıyorsanız mesajlaşmaktan ya da havadan sudan telefon muhabbetlerinden nefret ettiğimi biliyorsunuz. Ben soğuk cevap verdiğim, ya da aradığında açmadığım halde, arka arkaya 3-4 tane mesaj atıyordu. Benden 15 yaş falan büyük olmasına rağmen birinin bu şekilde davranmasını çok garipsiyordum. Neyse, birkaç gün önce falan başkasıyla randevum vardı. Bahsettiğim insana tek eşlilik olayına kesinlikle girmeyeceğimi önceden söylemiştim. Buna rağmen bu duruma bozulduğunu hissettim. Sonra cumartesi günü bana "Naber" temalı bir mesaj attı. "İyiyim, senden naber" dediğimde de beni kırmak istemediğini ama bana o gün bir blind date'e gideceğini söyledi. Gerçekten içimden gelerek "Umarım iyi geçer" dedim. Neden kırılacağımı düşündü bunu da anlamadım. Blind date sonrası sarhoş bir şekilde beni aradı, buluşmak istediğini söyledi, çıkmak istemediğimi söyledim, sonra bana "Arkadaş kalmakta anlaşmıştık evet, ama çok etkileniyorum senden" diye bir sürü mesaj attı.

Pazar günü buluştuğumuz forumun brunch'ı vardı, oraya gidecektim, önceki gece buluşma teklifini reddettiğim için kendimi suçlu hissettim ve ona da isterse benimle gelebileceğini söyledim. Gittik, fena halde sarhoş oldu ve saçmalamaya başladı. Yanımızda oturan birisi bana dövmemin anlamını sordu, ben de söyledim. Bunun üzerine bu bahsettiğim kişi saçma salak bir kıskançlık krizine girdi. "Neden dövmenin anlamını söyleyerek onunla flört ediyorsun," falan filan. "Canımın istediğiyle flört ederim, seni ilgilendirmiyor" cevabı vermek zorunda hissettim ben de. Hiçbir zaman sevgilim olmamış ve olmayacak olan, tek eşli olmadığımı defalarca söylediğim ve kıskançlığa asla tahammülüm olmadığını bilen birinin kıskançlığıyla benim günümün ve ruh halimin içine etmesine çok, çok sinirlendim gerçekten. Ama sarhoş olduğu için fazla bir şey demek istemedim. Sonra elimi tutmaya başladı, ben çekiyorum, o tutuyor. Benden ne kadar hoşlandığını, etkilendiğini, ne kadar güzel olduğumu falan söylüyor bilmem kaç kere. "Elimi tutmamalısın, arkadaştan öte bir şey olmayacağız, birbirimizi mutlu edeceğimizi düşünmüyorum" diyorum. Boşluğa bakan, "İyi misin" diye koluna dokunulunca boşluğa bakmaya devam eden insan modeli haline geliyor. Sonra dönüp "Haklısın, ben zaten seninle birlikte olmayı hiç istememiştim" diyor. Kalkıp gidiyor. Yarım saat sonra geri geliyor, bir sürü insanın içinde aynı muhabbetlere başlıyor. Sonunda eve göndermeyi başarıyorum. Ve öğreniyorum ki, o gün birkaç kişi ona gidip "Birlikte misiniz" diye sormuş, o da "O istedi ama ben onu geri çevirdim" cevabı vermiş hakkımda. Yüzsüzlüğe gelin lütfen. 30'larının sonlarına gelmiş koskoca kadın, ben ona kendisiyle bir ilişki içinde olmak istemediğimi söyledim diye gidip insanlara "Hayır, onu ben reddettim" şeklinde yalan söyleme ihtiyacı duyuyor kendini iyi hissetmek için. İşin garip kısmı, kendini yalan söylüyor gibi görmüyor, kendini buna inandırmış.

Tek eşli olmak istemediğimi ve yetişkin insan kıvamına geldiğimden beri kıskançlık duygusu hissetmediğimi söylediğimde çoğu insanın inanmadığını düşünüyorum. Mümkün olabildiğine inanmıyorlar. Başkalarıyla birlikte olmalarını dert etmediğimi söylediğimde gerçekten dert etmiyor olduğumu akılları almıyor. Karşıma her zaman tek-eşliliğe-ve-kıskançlığa-kesinlikle-hayır kuralımın istisnası olacağı gibi çocukça bir inancı olan tipler çıkıyor nedense. Ve bana asıl anormallik kendi özgüven ve özsaygı yoksunu kıskançlıkları değil de, benmişim gibi davranıyorlar.

Kıskançlık sağlıklı ya da gurur duyulması gereken bir his değil. Bilinçli bir şekilde yok edilmesi gereken, negatif bir duygu. Ne hissedene, ne de kendisi için hissediliyor diye mutlu olana bir getirisi yok. İnsanlar neden bunu göremiyor? Anlamıyorum.