it's about love, not gender

Sabah eski sevgilimin annesinden aldığım "Kızımla aranızda ne var, bir daha görüşmenizi istemiyorum" şeklinde bir telefon konuşması sonucu bu konuda yazma ihtiyacı duydum. Ben yakın zamanda açıkladım bunu anneme, hiç beklemediğim bir şekilde "Sen nasıl mutlu oluyorsan öyle ol" gibi bir tepki verdi, ama herkes benim kadar şanslı değil anlaşılan o ki. Şu anki sevgilimin ailesi bana kendi kızları gibi bakıyorlar, bütün aile akşam yemeği derken "They don't like dick haha" konuşmaları yapacak kadar kabullenmişler durumu. Bu belki biraz aşırı evet, ama ailesine gidip gay olduğunu açıkladığında evden kovulacak insanlar da tanıyorum. Ne gerek var buna? Zaten toplum herşeyi yeterince zorlaştırıyor bizim için, ailemizden kabul ve destek görmüyorsak nasıl savaşabiliriz sokaktaki adamın önyargılarıyla? Çocuğunu psikiyatriste yollamakla, hemcinslerini eve sokmamakla, arkadaşlarıyla görüşmesini yasaklamakla, karşına alıp kafasını ütülemekle çözülecek birşey değil bu, bir "sorun" ya da "seçim" hiç değil. Çocuğunuz gay, bunu kafanıza sokun, değişecek bir durum olmadığına göre o zaman kabullenmeye ve alışmaya bakın, çünkü alışmak zorundasınız eğer hayatı ona daha da dar etmek istemiyorsanız. "Millet ne der" bakış açısındaki "millet"in beyninde ve anlayış kapasitesinde var asıl problem, homofobidir hastalık olan ve tedavi edilmesi gereken, eşcinsellik değil. Eğer çocuğunuzu seviyorsanız, bari evde bırakın huzurlu olsun, size sevgilisini anlatacak kadar rahat hissetsin kendini. Yapamıyorsanız, hala bu bir sorundur diye düşünüyorsanız ve kabullenmek beyin sınırlarınızı fazla zorluyorsa o zaman tebrikler, eşcinsel bir çocuk doğurmuşsunuz, o zaman sizin genlerinizde bir problem olmalı, gidin ölün.

http://www.outproud.org/brochure_for_parents.html